Rozdział Drugi

Nastał świt. Było coś niezwykłego w każdym promieniu słońca, które przebijało się przez szczeliny Lwiej Skały, by oświetlić jej czubek. Rozciągający się z niego widok nie mógł równać się z niczym innym, żadne miejsce w Afryce nie potrafiło wzbudzić w Makini zarówno narastającego uczucia dumy, potęgi, jak i spokoju. Miejsce to napawało ją siłą, a prestiżowa rola, którą odgrywało nie tylko w świecie, ale i w Kręgu Życia, nie miała konkurencji. Wierzenia mówiły, że gdyby Lwia Skała uległa zniszczeniu, wraz z nią upadłoby całe mocarstwo.

Na jej czubku pojawił się Sarhaan. Widząc Makini, lekkim truchtem zeskoczył na kamienie, aby w końcu znaleźć się przed przyjaciółką.

– Witaj, Makini – Sarhaan ukłonił się nisko, na co szamanka pokręcił głową.

– Nie ma takiej potrzeby – rzekła. – Chciałabym jak najszybciej zobaczyć Twoją córkę. Nie rozumiem jak mogłam tego nie zauważyć podczas namaszczenia.

W grocie już czekała na nich Jua. Makini nie umknęło spojrzenie, jakim ich obdarzyła, gdy podeszli do Safi - widać było w nim lęk.

Mała Safi natomiast nie przejawiała objawów strachu, wręcz przeciwnie, najbardziej zainteresowała ją brązowa grzechotka, która przywiązana była do drewnianej laski Makini, nazywanej Kijem Mijuzi. Lwiątko powoli otwierało oczka, ale za każdym razem, gdy “zabawka” znalazła się w zasięgu jej łapek, małe ślepia Safi rozszerzały się, a lwiczka próbowała ją zahaczyć pazurkiem.

– Nie mam pojęcia, skąd się to wzięło – powiedziała cicho Jua, nie spuszczając wzroku z córki  i naginając jej lekko ucho, ukazując pokrytą już delikatnym strupkiem ranę.  – Sarhaan zauważył to wczoraj późnym wieczorem. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak przerażonego.

Lew pokiwał głową.

– To prawda - rzekł. – Czy wiesz co to jest? Nie wygląda na zwyczajną ranę, może coś oznacza?

Makini już to widziała. Dawno, ale nigdy nie mogła tego zapomnieć.

Nie miała znamienia na tylnej części ucha, dyskretnie ukrytego przed światem, lecz na policzku, nieregularne i parszywe. Makini próbowała jej pomóc, dowiedzieć się co oznacza, ale Duchy Przodków, nie wiedzieć czemu uporczywie odwodziły ją od niemalże każdej poszlaki. Lwiczka obarczona ohydną skazą co jakiś czas pojawiała się na Lwiej Ziemi, aż w końcu przepadła bez śladu, a wraz z nią zniknęła tajemnica znaku na jej obliczu.

Od tamtego dnia nigdy nie zetknęła się z czymś takim. Aż do dzisiaj.

– To rana, po której zostanie bardzo nieciekawa, okrągła blizna – odrzekła Makini, delikatnie przesuwając po niej palcem. – Rozumiem, że nie było nikogo, kto mógłby ją zadać małej Safi?

– Nie – potwierdziła Jua. – Wydaje mi się, że ma to już od urodzenia, ale po prostu tego nie zauważyliśmy. Tylko od kiedy takie rany robią się same?

Makini westchnęła ciężko, biorąc Safi na ręce i przyglądając się jej drobnemu pyszczkowi. Czuła, że sprawy przybierają nieciekawy obrót, ale nie wiedziała, jak mogłaby im zapobiec.

– Nie robią – odpowiedziała cicho, bardziej do Safi niż do Juy.

*

Wizyta Makini wcale nie uspokoiła Sarhaana i Juy. Chociaż sędziwa szamanka zapewniła, że spróbuje dowiedzieć się czegoś więcej o osobliwej ranie, to wciąż pozostawali bez odpowiedzi.

Minęło parę dni. Maluchy już całkowicie otworzyły oczka, a Sarhaan nie mógł usiedzieć z radości, gdy Pinto próbował się do niego podczołgać - niezdarnie, ale z pewnością z wielkim zapałem.

Tej nocy znowu padał deszcz. Ostatnimi czasy ulewy zniszczyły wiele drzew, które nieprzyzwyczajone do tak silnych wichur, wyginały się aż do samej ziemi, pozbawiając schronienia ptaki i małe zwierzęta. Całe stado zebrało się na wierzchołku Lwiej Skały, by prosić boga burzy Shango o przebaczenie i łaskę dla ich krainy.

Sarhaan postanowił spędzić ten czas w grocie, z dala od reszty lwic i lwów, z dala od miejsc, w których niegdyś przebywał z Gizą. Nigdy nie był zbyt wierzący - wiedział, że dusze zmarłych zostają zapisane w gwiazdach, ale modły odprawiane do Duchów Przeszłości nie miały dla niego sensu - ani razu nie zdarzyło mu się, by te go wysłuchały.

Pinto, Wazi i Safi baraszkowali po grocie, bawiąc się chamaechorem*. Gdy uschnięta roślinka wpadła na Sarhaana, Safi rzuciła się na ojca i zaczęła gryźć jego łapę.

– Tęsknię za waszą mamą – powiedział cicho Sarhaan, nawet nie mając pojęcia dlaczego postanowił wypowiedzieć te słowa na głos. Tłumił je od tylu dni, a milczący ból potrafił wykańczać cicho i wolno. Nie rozmawiał z nikim na ten temat od czasu pogrzebu, nawet w Jui nie potrafił odnaleźć oparcia, wiedząc, że ta przecież go zrozumie.

Westchnął cicho. Teraz nikt go nie słyszał ani nie widział, mógł więc pozwolić sobie na chwilę słabości.

Zaczął opowiadać maleństwom o ich matce. A jej historia była wspaniała…

*

“Deszcze nigdy nie były litościwe dla mieszkańców Mrocznej Ziemi, zwanej też Masika’nchi, co dosłownie znaczyło “ziemia narodzona podczas pory deszczowej”. Często dochodziło do powodzi, która zalewała groty zamieszkane przez tamtejsze lwy, jednakże skromne stado nigdy nie mogło przesiedlić się w jakiekolwiek inne miejsce. Wszystko z powodu przypiętej mu sprzed laty łatki, która określała ich “zdrajcami i przeklętymi mordercami”, chociaż niewielu wiedziało, czym tak naprawdę zasłużyli sobie na taką zniewagę.

Mwezi, obecny władca Mrocznej Ziemi i jego małżonka Nafsi wiedzieli. Wiązało się to z wydarzeniami mającymi miejsce setki, a może i tysiące lat temu, gdy ogarnięte mrokiem lwy i lwice wymordowały wszystkie noworodki oraz starsze lwiątka, by pozbawić krainę jakiegokolwiek sposobu na przedłużenie rodu.

Po tym wydarzeniu wydawałoby się, że wszystko zaczęło się kruszyć. Strach i zło powoli ogarniały całą krainę, a nikt nie przychodził na ratunek…”

– Nafsi? – ze snu wyrwał lwicę głos jej męża, Mweziego.

– Słucham – mruknęła Nafsi, poirytowana tak nagłym przebudzeniem. Łapy zdrętwiały jej od leżenia na kamiennym podłożu, a ciemnobrązowa sierść pokryta była kawałkami mchu.

– Upolowałem całkiem dorodną antylopę.

– Znowu byłeś na Lwiej Ziemi?

– Spokojnie, nikt mnie nie widział, w nocy Lwia Straż nie jest tak szybka jak ja. Tym bardziej, że ostatnimi czasy stracili jednego z jej członków.

– Wiesz kogo?

– Nie mam pojęcia.

Nafsi prychnęła, omijając Mweziego, po czym wyszła z groty, by przywitać lodowate krople deszczu na jej jeszcze rozgrzanym ciele. Nic się nie zmieniło, mimo dużej ulewy mieszkańcy Mrocznej Ziemi poradzili sobie ze zbierającą się wodą. Nie mogłaby znieść myśli o tym, że przez zalanie jaskiń znowu trzeba byłoby spać na ostrych, oślizgłych głazach.

– Słyszałem jeszcze coś – Mwezi ponownie próbował podjąć rozmowę, gdy Nafsi zasiadła do kolacji. Nie spojrzała na niego, przeżuwając kawałek antylopy, ale zastrzygła uszami, dając znak, że słucha.

– Sarhaanowi urodziły się lwiątka. Z tego, co podsłuchałem z rozmowy między Strażnikami wynika, że któreś z nich ma takie dziwne znamię za uchem, ale nie pytali się Sarhaana o co chodzi, bo nie chcieli, by…

Nafsi momentalnie zerwała się z ziemi, jej ciemnoczerwone oczy błyszczały, przebijając się przez ciemną noc, a ciało trzęsło się z rozgorączkowania.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej?! – krzyknęła, krążąc w kółko, próbując ogarnąć myśli i ochłonąć, ale jak mogła się uspokoić, gdy to, czego tak pragnęła było na wyciągnięcie łapy?

Nie czekając na odpowiedź, zniknęła w dżungli oddzielającej jej krainę od Lwiej Ziemi. Dzieliło ją parę godzin drogi w nacierającym na nią deszczu, ale w tej chwili nie miało to najmniejszego znaczenia. Nie liczyło się nic innego, jak bycie tam pierwszym.

Bała się, że ona ją uprzedzi.

Oryginalnie opublikowane 30 lipca 2012 o 17:39

_________________

*są to małe uschnięte rośliny w kształcie kulek, które często można spotkać w westernach - o coś takiego (tak, wiem, że inna nazwa to biegacz stepowy, ale "chamaechor" brzmi fajniej :)

Dziękuję Wam z całego serca za cierpliwość. Rozdziały pewnie będą pojawiać się 1-2 razy na miesiąc, pragnę napisać je naprawdę porządnie.
Pewnie wielu z Was jeszcze nie ma pojęcia, o co w tej historii chodzi i czemu jest tu tyle opisów i krain i postaci. Ale spokojnie, już w kolejnych rozdziałach wszystko się wyjaśni i mam nadzieję, że opowieść Was wciągnie.

Pozdrawiam i do zobaczenia w następnym rozdziale!